„Prometeusza” obejrzałem przed zapoznaniem się z klasycznymi częściami sagi i może dlatego odebrałem ten film jako całkiem przyzwoite kino sci-fi. Po pokochaniu dwóch pierwszych części „Obcego”, obejrzałem prequel raz jeszcze, tym razem wiedząc na co zwracać uwagę. Teraz Ridley Scott serwuje kolejny prequel serii, będący jednocześnie kontynuacją „Prometeusza”. „Obcy: Przymierze” już w zwiastunach zapowiadał kino o klasę niższą niż nieosławiony poprzednik. Po seansie pozostaje tylko gorycz rozczarowania, że Scott nie przeszedł na zasłużoną emeryturę i ostatecznie zablokował produkcję „Obcego 5” Neilla Blomkampa, bo to co serwuje w „Przymierzu”, jest zupełnym przeciwieństwem formy do jakiej wrócił po „Marsjaninie”.

„Obcy: Przymierze” to produkcja nie mająca startu do „Prometeusza”, będąca filmem ze wszech miar gorszym, mniej przemyślanym i zupełnie niepotrzebnym. Ridley Scott na długo przed premierą zapowiedział, że planuje wiele prequeli do filmu z 1979 roku i to niestety w „Przymierzu” jest odczuwalne. Gdyby skondensować całą historię z filmu, to starcza jej może na 20 minut, reszta to różne obyczajowe zapychacze czy jeszcze gorsze sceny akcji. Fabuła dodatkowo nie wprowadza niczego nowego do serii, pobieżnie i za pomocą bardzo kiepskiej retrospekcji, wrzuconej na siłę w losowym momencie, wprowadza genezę powstania rasy Obcych. Gdyby tego było mało, Scott nie pozwala nam poznać i polubić bohaterów, bo tych zwyczajnie jest za dużo. Wiedząc doskonale jak ta przygoda musi się skończy, ciężko przywiązać się do bohaterów, a sam film pozbawiony jest jakiegokolwiek suspensu czy trzymania widza w napięciu co do dalszych losów postaci. Nowy 

„Obcy” to produkcja pozbawiona jakichkolwiek emocji, podążająca według utartego schematu, pełna masy fabularnych głupot i nielogiczności, z beznadziejnym i przewidywalnym zakończeniem.

Tym razem nie jest to opowieść o rasie Obcych czy ludziach, ale o androidach, a konkretniej o postaciach granych przez Michaela Fassbendera. Ridley Scott bawi się w naczelnego teologa, próbujący na każdym kroku filozofować, chcący zadawać i odpowiadać na podobne pytania jak „Ex Machina” czy „Ghost in the Shell”, ale zamiast podawać w wątpliwość istnienie rasy ludzkiej czy ogólnie transhumanizmu, popada w coraz większe banały i pretensje. Kuriozalna jest scena, w której znany z „Prometeusza” David uczy Waltera grać na flecie. Trwa to dobre kilka minut i zamiast refleksji co do ograniczeń własnego gatunku, pozostaje poczucie ogromnego zażenowania. To uczucie dominuje przez cały film, ale ta szczególna scena jest o tyle znacząca, że po niej parę osób wyszło z sali kinowej nigdy do niej nie powracając.

Film nie dostarcza nawet rozrywki, której oczekuje się po letnich blockbusterach. „Obcy: Przymierze” to dwie godziny nudy, w której aktorzy odgrywający role błądząc po planie zdjęciowym udając, że ich ten film obchodzi. Ale ze wszystkich minusów i tak najgorsze są efekty specjalne. Budżet filmu wyniósł 111 mln dolarów, co przy obsadzie bez wielkich nazwisk (oprócz Fassbendera), oczekiwałoby się efektowności na poziomie godnych Marvela. Już pierwsze spotkanie z Baby Obcym szybko weryfikuje oczekiwania. Potworowi bliżej do tego z „Kosmicznych jaj” niż oryginalnego filmu, do tego kolejne stadia ewolucji w ogóle nie straszą, nawet samym wyglądem (pierwsze zetknięcie z Obcym w filmie z 1979 roku to było to!), a po nielicznych scenach akcji za bardzo widać, że kręcone były na zielonym tle.

„Obcy: Przymierze” pozbawiony jest atmosfery znanej z pierwszych dwóch części, podąża utartą ścieżką przez „Prometeusza”, ale zupełnie nie wykorzystując bogactwa uniwersum. Przy okazji premiery „Life” Espinosy napisałem, że po tym filmie nie czekam już na nowego „Obcego”, bo dostałem najlepszy z możliwych substytutów. I nawet przy zerowych oczekiwaniach co do najnowszej produkcji Ridleya Scotta, czuję się przez reżysera oszukany. Miał być to powrót do korzeni, sądząc po paru scenach wręcz hołd, ale ostatecznie przez nietrzymanie ambicji w ryzach i pretensjonalności, reżyser stworzył film niepotrzebny, wręcz zły, niemogący konkurować z podobnymi tytułami. Panie Scott, trzeba było oddać lejce do powozu świeżej krwi, a nie upierać się przy swoim, bo jak tak dalej pójdzie, to marka pozostanie w stanie hibernacji na kolejne 15 lat.

Ocena: 3/10

foto: materiały prasowe