Prosto z kina

Skandynawskie kryminały to popkulturowy fenomen, który do tej pory nie miał szczęścia w ekranizacjach wprost z Fabryki Snów. Choć powieści Jo Nesbø, Jussiego Adler-Olsena, Stiega Larssona czy Jensa Lapidusa zostały przeniesione na wielki ekran, to były to w większości produkcje trafiające na lokalny rynek, które omijały nawet większość europejskich krajów, nie mówiąc już o zrobieniu jakiegokolwiek sukcesu w USA. Po całkiem udanej „Dziewczynie z tatuażem” Davida Finchera wydawało się, że o to zaczyna się era poznawania przez szeroką publikę nagradzanych powieści skandynawskich autorów. Jednak nienajlepsze wyniki finansowe i przedłużające się rozmowy dotyczące startu produkcji kontynuacji, pogrzebały na długie lata szansę dla reszty skandynawskich pisarzy. Czy „Pierwszy Śnieg” autorstwa Jo Nesbø, wyreżyserowany przez twórcę „Szpiega”, z gwiazdą pierwszego formatu jaką jest Michael Fassbender, ma szansę namieszać pod tym względem?

Jest rok 2018. Najnowszy model Replikatnów Nexus 6, stworzony przez Tyrell Corporation, zostaje uznany za nielegalny po buncie na jednej z pozaziemskich kolonii. Blade runnerzy mają za zadanie wytropić i wysłać na emeryturę (czyli zlikwidować) wszystkich nielegalnie przebywających na Ziemi Replikantów. W 2020 po śmierci swojego założyciela, korporacja rozpoczyna produkcję Nexusa 8, cechującego się nieograniczoną żywotnością. Dwa lata później dochodzi do wielkiej katastrofy tzw. zaćmienia, za którą odpowiadają najnowsze modele Replikantów. Światowe rządy uznają istnienie androidów na nielegalne, nawet w pozaziemskich obszarach pracy. Korporacja idealistycznego naukowca Neandera Wallace’a zażegnuje światowy kryzys żywności w 2025 roku. Jedenaście lat później zostaje uchylony zakaz produkcji Replikantów, które za sprawą korporacji Wallace’a, najnowsze modele – Nexus 9 – zostały unowocześnione do tego stopnia, że bez wahania wykonują wszelkie rozkazy właściciela. Początek lat 40. XXI wieku stoi pod znakiem wprowadzenia dodatkowych środków do tropienia i eliminacji nielegalnych Replikantów. Tyle tytułem wprowadzenia do „Blade Runner 2049”, długo wyczekiwanej kontynuacji hitu Ridleya Scotta sprzed 35 lat.

Polska kinematografia ma bardzo długie korzenie, ale filmowym twórcom dopiero niedawno udało się wyjść poza pewne ramy, które delikatnie mówiąc, w ostatnich latach zrobiły więcej złego dla polskiego kina w świadomości przeciętnego Kowalskiego, niż rzeczywiście pokazały poziom zbliżony do innych europejskich krajów. Coraz częściej jednak w kinach pojawiają się filmy eksperymentalne, gatunkowe, które już nie tylko są głupią komedią dla mas czy ciężkimi dramatami społecznymi, ale trzymającymi w napięciu kryminałami, dramatami obyczajowymi czy filmami historycznymi. Jakby tego było mało, od niedawna w naszym kraju próbuje się wypełnić niszę w produkcjach dla dzieci czy nastolatków. Teraz przyszła pora na pełnometrażowy film animowany. Polsko-brytyjska koprodukcja „Twój Vincent”, to nie tylko wciągający kryminał z ręcznie malowanymi kadrami, ale to kawał artystycznego dzieła, który może mieć szansę na Oscara.

Patryk Vega jest bardzo płodnym reżyserem. W ciągu zaledwie kilku miesięcy jest w stanie wyprodukować ponad dwugodzinny film, od razu obiecując następną produkcję w podobnym czasie. Jednak to nie tempo czy metodyka pracy może najbardziej imponować w osobie Patryka Vegi. Żaden inny polski reżyser nie jest w stanie przyciągnąć zarówno koneserów kina, wyjadaczy popcornu czy niedzielnych kinomanów do kina na swój film. Jedni na jego produkcje idą z poczucia dobrze spędzonych dwóch godzin w świecie pełnym przemocy, brutalności, przekleństw i głupiego humoru, drudzy wybiorą się, bo wstyd nie znać, a przecież krytykować też trzeba mieć z czego. Niezależnie jakie są intencje widzów do obejrzenia jego filmów, zyskuje na tym nie tylko sam reżyser, ale i kina, które oblegane są jeszcze kilka tygodni po premierze najnowszego dzieła Patryka Vegi. Ciężko nie mówić tutaj o pewnej modzie na filmy Vegi. Jak więc do tego ma się jego najnowsza produkcja?

Matthew Vaughn ma za sobą dopiero pięć kinowych produkcji, ale każda z nich ma swoje wierne grono fanów. Swoją karierę rozpoczął od zapomnianego już „Przekładańca”, żeby od razu skoczyć na głęboko wodę, próbując swoich sił w ekranizacji jednej z powieści Neila Gaimana. „Gwiezdny pył” nie był filmem idealnym, ale już ta produkcja pokazała, że Matthew Vaughn ma predyspozycje do ekranizowania dzieł literackich. Swoją niszę odnalazł w przeniesieniu powieści graficznych na ekran. Pierwsza część „Kick-Ass” do dzisiaj uważana jest za jedną z najlepszych ekranizacji komiksów, zaś „X-Men: Pierwsza klasa” pozwoliła odzyskać mutantom utracony blask przez „Ostatni bastion” i „Wolverine’a”. Ale to dopiero „Kingsman: Tajne służby” wyniosły reżysera na piedestał, tworząc nie tylko jedną z najbardziej zwariowanych, szalonych i krwawych filmów na podstawie komiksów, to obraz okazał się ciekawą alternatywą dla kina szpiegowskiego z serią o agencie 007 na czele. „Kingsman: Złoty krąg” to pierwszy sequel w dorobku Matthew Vaughna. Czy reżyserowi udało się nakręcić tak samo dobrą, a może i lepszą kontynuację?

W ostatnich latach Michael Keaton stał się gwiazdą pełnego formatu. Po jego triumfalnym powrocie w oscarowym „Birdmanie” z 2014 roku, zaczął grywać w ambitniejszych produkcjach jak równie szeroko nagradzany „Spotlight”, czy nieco gorszych jak „McImperium”. Kwestią czasu było, kiedy kino upomni się o byłego Batmana i zaoferuje angaż w kolejnej superbohaterskiej produkcji. Choć „Spider-Man: Homecoming” miał swoje wady, to jedną z niezaprzeczalnych zalet była rola Michaela Keatona jako głównego antagonisty w kolejnym odcinku kinowego serialu Marvela. Aktor miał wiele szczęścia wybierając projekty filmowe, ale jego zmysł wyraźnie zmylił go przy podpisywaniu kontraktu do filmu „American Assassin”. Czy pomimo kiepskiego akcyjniaka Michael Keaton znów dał popis swoich aktorskich umiejętności?

Czy klauni wracają do łask? Wszystko wskazuje na to, że tak. Dopiero co Ryan Murphy powrócił z nowym sezonem serialu „American Horror Story”, w którym przedstawia ponurą wizję Ameryki za administracji Trumpa z gangiem klaunów w roli głównej, a w kinach swoją premierę ma remake „To”, miniserialu z 1990 roku na podstawie prozy Stephena Kinga. Za sprawą medialnego jak i finansowego sukcesu najnowszego filmu reżysera „Mamy”, klauni na nowo mogą rozgościć się w popkulturze. Pewnie decydenci studia New Line Cinema już planują, jak do uniwersum małżeństwa Warrenów dodać jakiegoś przerażającego, morderczego klauna. Ale „To” jest przede wszystkim filmem, który zmazuje powiększającą się w ostatnich latach plamę na ekranizacjach twórczości mistrza horroru.